මහමෙරක් වන් නුබේ වෙනස,
සීමා මායිම් නොමැතිව,
දරා ගත නොහැකි තැන,
ඉතිරි වූ එකම විසදුම,
කියා ගත නොහැකි සෙනෙහසින් බැඳී වූ,
අපම හමු වී සිනා සුනු තැන්,
හැර යාම පමණි.
විටින් විට, හරි පරිස්සමට,
එහෙව් සෙනෙහස් සිතක් මරමින්,
නුඹ පන දුන් සැකය හා යහළු, කේන්ති සිත,
තව දුරටත් දළු නොලියන නමුදු,
එලෙසම පවතීවි.
නුඹ කෙරෙහි, නුබේ සිත නොරිදවීමෙහි,
මගේ සැලකීම කොතරම්ද නම්,
අදටත්, මේ මොහොතෙත්,
නුඹ බලයෙන් පන දුන් ඒ හිතට,
පෙර තිබූ සෙනෙහසින් බැඳි සිත,
යට කර පාගා දැමිය නොහැක.
මට නුඹ ගැන දුකය.
වෙලාවකට හැගීම් නුඹ හට විහිලුවක් බව දැනෙනා විට,
මට මම ගැනම දුකය.
එහෙත් නුඹ අසවලුන් සමග ගනු දෙනු කර,
මටත් නොකියාම, නුඹ තනිවම වේදනා සිතක අතරමං වන විට,
මට මම ගැනත්, නුඹ ගැනත් දුකය.
මේවා මම කළ වැරදිය,
නුඹ මගේ හිතට සමීප කර ගත්තා වැඩිය,
ඉවසුවා වැඩිය,
එතරම් රිදුනේ ඒ නිසාය,,,
මම නුඹව හැර යමි.
නුඹටත් මටත් අතීතයටවත් නැති කලක් හැර දමමින් යන්නට යමි.
ඒ නුඹ හට රිදුනාද කියා සොයා බැලීමට නොව,
තව දුරටත් හිත් මරා දමනු හා විදවන රිදුම් දැකීමට නොහැකි බැවිනි.
නුමුදු කතාව අහවර නැත,
නැවත නැවතත් ඉතිහාසය ලියවෙන බව මම දනිමි,
ඒ දවස අද හෝ හෙට නොවන බවද මම දනිමි,,,
කවදා හෝ අපි හමු වේවි.
දොඩමළු වේවි...
කිසිවක් නොවූ ගානට හිනා වේවි...
ඒ අතරම, නුඹටත් හොරෙන් නුඹේ හිතට දැනේවි,
දුටුවාට නුඹ හා සිනා සී මේ දොඩමළු වන්නේ,
නුබේ හිතට සමීප වූ සහෝදර සෙනෙහි හිත නොවන බවට...
එහෙත් මම කළ එකම වරද,
නුඹ විසින් මරා දැමූ ඒ සෙනෙහස් සිත,
නිසි ලෙස මිහිදන් කර සැනසවීම පමණි!
